Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Καλό καλοκαίρι στα παιδιά του δημοτικού, καλό καλοκαίρι στη Ρίτα, στη Μαντώ, που συχνά αγνούν επιδεικτικά το Υπουργείο Παιδείας, βγάζουν στην άκρη τα θρανία, στρώνουν ένα χαλί στη μέση της αίθουσας, βάζουν στο κασετόφωνο μουσική και ποτίζουν τις ψυχές των παιδιών μας με Ελύτη, Βρεττάκο, Ρίτσο..... Αυτές οι δασκάλες δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Διδάσκουν πάνω από είκοσι χρόνια, μα συνεχίζουν να διδάσκονται, λένε οι ίδιες, σε ένα σχολείο εδώ δίπλα, σε ένα θρανίο συχνά καθισμένες, όπως τα υπόλοιπα παιδιά, και κάτω απ΄τα δέντρα του προαυλίου. Αφήνουν όλο το χρόνο την πόρτα ανοιχτή στη μουσική, την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο. Έτσι ζεσταίνουν τις κρύες τάξεις τους το χειμώνα και τις δροσίζουν την άνοιξη και τα καλοκαίρια. Σε εκείνες τις μέρες του έτους που ραντεβού έχουνε με την ιστορία της πονεμένης μας Ελλάδας, γκρεμίζουν τοίχους συμβολικά. Ενώνουνε τις φωνές τους μαζί με των παιδιών μας, τις κάνουν κραυγές δυνατές που σπάνε τα τύμπανα τα δικά μας, τις κάνουν μαστίγια στην πλάτη μας, χαστούκια ντροπής στα μάγουλά μας. Έχουν φωτίσει τους γκρίζους τοίχους της αίθουσας με τον λαμπρό πολιτισμό μας, με λέξεις όπως αγάπη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, άγνωστες πια για μας στο λεξιλόγιο μας. Αυτές οι δασκάλες - έμπνευση, άνθρωποι, άγγελοι, φάροι - παίρνουν τα παιδιά μας αγκαλιά όταν τους πονάει η κοιλιά και αφουγκράζονται πάντα τον πόνο και τη χαρά τους. Την έδρα τους κάνουνε παρτέρι και μέσα σε γλάστρες φυτεύουν σπόρους λουλουδιών, μαζί και τα όνειρα των παιδιών μας.
" Μη με χειροκροτάτε εμένα, τα παιδιά, τα παιδιά!!!" είπε με δάκρυα πάλι σήμερα στα μάτια η Μαντώ. Δάκρυα υπερηφάνειας για τα πολλά παιδιά της, που μας παρουσίασαν όχι κάτι ανάλαφρο, καλοκαιρινό, αλλά το " Θρηνητικό συναξάρι για την Άλωση" . Ουκ εάλω το Φως!! φώναζαν περήφανα και εκείνα με τη σειρά τους για τον εαυτό τους και τη δασκάλα τους. " Όχι εμένα, τα παιδιά το αξίζουν τώρα. Εγώ......αν μετά από χρόνια με δουν τυχαία στο δρόμο και δεν αδιαφορήσουν, τότε θα ξέρω σίγουρα πως αρίστευσα ως μαθητής, πως πέτυχα ως άνθρωπος, μα ......έχω πολύ δρόμο ακόμα".

Αφιερωμένο......

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ
Γ. Ρίτσος

ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε
λουλούδια από τον ουρανό.
Δεν έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας που
περπατάμε ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα
του ήλιου.
Η φωτιά κάηκε ολόκληρη και γίνηκε πάλι φωτιά.
Φτιάχνουμε λουλουδένια δαχτυλίδια κι αρραβωνιαζόμαστε με τα
δέντρα, με τον αέρα, με την πρώτη σιωπή.
Κάθε λιθάρι μας ξέρει όπως εμείς ξέρουμε κάθε αστέρι που κοιμάται
στο νερό.
Τα βράδια οι ακακίες περνούν απέξω απ’ τα παράθυρα μας, πηδάνε
το ανοιχτό περβάζι μας κι αφήνουν στο ποτήρι ένα κλωνάκι ολάνθιστο.
Φέραμε πάλι στο μεγάλο πράσινο χωράφι τον εύθυμο θεό των
αμπελιών, που απ’ τα γένια του στάζουν οι μούστοι, που τα πόδια του
μοιάζουν με του τράγου κι όμως το βλέμμα του είναι μαλακό και
τρυφερό σαν ου Χριστού.
Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασκίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα.
Και τ’ άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας, κι η καρδιά μας είναι
πιο πολύ απ’ τ’ άστρα.
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα
σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από
πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
..........................................