Κάθεται οκλαδόν εκεί που είσαι τώρα εσύ, σου σιγοτραγουδά και περιμένει να την αναγνωρίσεις. Υπάρχει μέσα στη μελωδία της μεγαλειώδους σιωπής. Βρίσκεται στη χρονική εκείνη στιγμή που στέγνωναν τα δάκρυα. Βρίσκεται μέσα στα δάκρυα εκείνα, που κάνουν τσουλήθρα στα μάγουλά σου. Δε βιάζεσαι τις φωνές χαράς να καταπιείς. Μέσα στο διάφανο αυτό είναι όλη η γεύση της, βανίλια παγωτό με καραμελωμένα καρύδια και θυμαρίσιο μέλι. Γεννιέται μέσα σε κάθε τι μικρό ή μεγάλο που η καρδιά σου προσφέρει και χαρίζει. Είναι ακόμα και μες στη μουρμούρα του ανέμου όταν σε προσγειώνει δίπλα ακριβώς στο όνειρό σου, γιατί στα δυνατά του μπράτσα κυλά η ευαισθησία, θα του λείψεις.
Την αναδίδει το λαιμουδάκι ενός μωρού, στη γλάστρα σου ένα λουλούδι, ο πιο απλός τρόπος για να την προσεγγίσεις. Στέκεται επίτηδες στον αφρό του καφέ που πίνεις, θέλει να την κοιτάς σαν την απολαμβάνεις. Είναι κρυμμένη στις λέξεις του ποιήματος που το παιδί σου “έφαγε”, γιατί τα μάτια σου, την περηφάνια σου, αναζητούσε μες στο πλήθος. Τη νιώθεις στις μύτες να έρχεται την ώρα που ο ύπνος σε παίρνει με ένα βιβλίο στο χέρι. Την ώρα που αθόρυβα το κλείνει, σε χαϊδεύει, σε φιλά και σε σκεπάζει να μην κρυώσεις. Τη λαμβάνεις απρόσμενα μέσα στο γράμμα εκείνο που άφησε ο ταχυδρόμος, τη στιγμή ακριβώς που έπαψες να ελπίζεις πως θα λάβεις.
Την αισθάνεσαι στα σταγονίδια που βγαίνουν απ΄την ανάσα της πιο βαθιάς, της πιο αληθινής αγάπης. Την απορροφά κάθε πόρος του κορμιού σου, όταν ο έρωτας σφιχτά σε χορεύει στη βροχή. Στάζει απ΄τις φτερούγες της καρδιάς σου, όταν με χαρά τις τινάζεις για να καλωσορίσεις την αυγή. Είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου κάθε φορά που τα γέλια της ψυχής σου υψώνονται ψηλά στους ουρανούς, όταν τα κοτσύφια στο περβάζι σου τραγουδούν, όταν το δεντράκι που φύτεψες στην καμένη γη, το βλέπεις να παίρνει μπόι. Σε κάνει να λάμπεις σαν το διαμάντι, όποτε συνειδητοποιείς πως συμμετείχες, σε ένα τόσο δα μικρούλι θαύμα. Σε πλημμυρίζει, όταν μια αφυδατωμένη πεταλούδα αναζωογονείς στην τεχνητή λίμνη της φούχτας σου.
Όταν αντί να σκοτώσεις, σώζεις ένα σαμιαμίδι, αντί να λιώσεις ένα σκουλήκι με το πόδι σου, το εμπνέεις δρόμο να αλλάξει και κατεύθυνση. Βρίσκεται μέσα στη μία και μοναδική ηλιαχτίδα που προλαβαίνει να σε χαϊδέψει όταν για μια στιγμή τα σύννεφα οπισθοχωρούν.
Ευτυχία. Την αναζητάς συχνά εδώ και εκεί με πάθος, με μανία, όμως για δες…….όλες σου οι αισθήσεις δουλεύουν πυρετωδώς για να την αναλύπτεις μέσα σου καθημερινά. Αγάπα ότι κάνεις και ότι είναι ολόγυρά σου λατρευτικά. Με του ήλιου το φως στους ώμους, το ανάλαφρο γαλανό του ουρανού στο νου, της ίριδας τα χρώματα πάνω στα σκοτεινά σου συναισθήματα, μπορείς με την ευτυχία συχνά να κάνεις συντροφιά.
Μακάρι τον τρόπο να βρεις εσύ και μόνιμα να κυλιέσαι μαζί της σε καταπράσινους αγρούς, με ένα στεφάνι από λουλούδια στα μαλλιά σου και ένα κολιέ από άστρα στο λαιμό. Εγώ δε βρίσκω κάθε πρωί πασπαλισμένο με αυτήν το μαξιλάρι μου, όμως ξέρω πως αν μια φορά μες στην καρδιά αποτυπωθεί, δύσκολα λησμονιέται………
Σε εσένα που όλα τα ανασκαλεύεις, εύχομαι γρήγορα να τη βρεις, στα χρώματα της να βουτήξεις και όσο κρατά, λίγο απ΄τη μελωδία της να στάζεις, σε όποιο σκουριασμένο κλειδί του σολ μπροστά σου βρίσκεις.
Σε σένα που τόσο καιρό υποφέρεις, που ξέχασες πως υπάρχει, επικαλούμαι όλη τη γενναιοδωρία και τα φιλάνθρωπα αισθήματα του σύμπαντος και μόλις ανοίξεις το μπαούλο της καρδιάς σου, επάνω επάνω να τη δεις .
Την αναδίδει το λαιμουδάκι ενός μωρού, στη γλάστρα σου ένα λουλούδι, ο πιο απλός τρόπος για να την προσεγγίσεις. Στέκεται επίτηδες στον αφρό του καφέ που πίνεις, θέλει να την κοιτάς σαν την απολαμβάνεις. Είναι κρυμμένη στις λέξεις του ποιήματος που το παιδί σου “έφαγε”, γιατί τα μάτια σου, την περηφάνια σου, αναζητούσε μες στο πλήθος. Τη νιώθεις στις μύτες να έρχεται την ώρα που ο ύπνος σε παίρνει με ένα βιβλίο στο χέρι. Την ώρα που αθόρυβα το κλείνει, σε χαϊδεύει, σε φιλά και σε σκεπάζει να μην κρυώσεις. Τη λαμβάνεις απρόσμενα μέσα στο γράμμα εκείνο που άφησε ο ταχυδρόμος, τη στιγμή ακριβώς που έπαψες να ελπίζεις πως θα λάβεις.
Την αισθάνεσαι στα σταγονίδια που βγαίνουν απ΄την ανάσα της πιο βαθιάς, της πιο αληθινής αγάπης. Την απορροφά κάθε πόρος του κορμιού σου, όταν ο έρωτας σφιχτά σε χορεύει στη βροχή. Στάζει απ΄τις φτερούγες της καρδιάς σου, όταν με χαρά τις τινάζεις για να καλωσορίσεις την αυγή. Είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου κάθε φορά που τα γέλια της ψυχής σου υψώνονται ψηλά στους ουρανούς, όταν τα κοτσύφια στο περβάζι σου τραγουδούν, όταν το δεντράκι που φύτεψες στην καμένη γη, το βλέπεις να παίρνει μπόι. Σε κάνει να λάμπεις σαν το διαμάντι, όποτε συνειδητοποιείς πως συμμετείχες, σε ένα τόσο δα μικρούλι θαύμα. Σε πλημμυρίζει, όταν μια αφυδατωμένη πεταλούδα αναζωογονείς στην τεχνητή λίμνη της φούχτας σου.
Όταν αντί να σκοτώσεις, σώζεις ένα σαμιαμίδι, αντί να λιώσεις ένα σκουλήκι με το πόδι σου, το εμπνέεις δρόμο να αλλάξει και κατεύθυνση. Βρίσκεται μέσα στη μία και μοναδική ηλιαχτίδα που προλαβαίνει να σε χαϊδέψει όταν για μια στιγμή τα σύννεφα οπισθοχωρούν.
Ευτυχία. Την αναζητάς συχνά εδώ και εκεί με πάθος, με μανία, όμως για δες…….όλες σου οι αισθήσεις δουλεύουν πυρετωδώς για να την αναλύπτεις μέσα σου καθημερινά. Αγάπα ότι κάνεις και ότι είναι ολόγυρά σου λατρευτικά. Με του ήλιου το φως στους ώμους, το ανάλαφρο γαλανό του ουρανού στο νου, της ίριδας τα χρώματα πάνω στα σκοτεινά σου συναισθήματα, μπορείς με την ευτυχία συχνά να κάνεις συντροφιά.
Μακάρι τον τρόπο να βρεις εσύ και μόνιμα να κυλιέσαι μαζί της σε καταπράσινους αγρούς, με ένα στεφάνι από λουλούδια στα μαλλιά σου και ένα κολιέ από άστρα στο λαιμό. Εγώ δε βρίσκω κάθε πρωί πασπαλισμένο με αυτήν το μαξιλάρι μου, όμως ξέρω πως αν μια φορά μες στην καρδιά αποτυπωθεί, δύσκολα λησμονιέται………
Σε εσένα που όλα τα ανασκαλεύεις, εύχομαι γρήγορα να τη βρεις, στα χρώματα της να βουτήξεις και όσο κρατά, λίγο απ΄τη μελωδία της να στάζεις, σε όποιο σκουριασμένο κλειδί του σολ μπροστά σου βρίσκεις.
Σε σένα που τόσο καιρό υποφέρεις, που ξέχασες πως υπάρχει, επικαλούμαι όλη τη γενναιοδωρία και τα φιλάνθρωπα αισθήματα του σύμπαντος και μόλις ανοίξεις το μπαούλο της καρδιάς σου, επάνω επάνω να τη δεις .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου