O Captain!! my Captain

"Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;" Θα γίνεις τίποτα στη ζωή σου ή μπα;
Αλήθεια... πόσες φορές σαν έκαναν αυτήν την ερώτηση και πόσες την κάνατε εσείς στα παιδιά σας και των άλλων; Λες και δεν ήμασταν ήδη ολοκληρωμένοι άνθρωποι, λες και δεν είναι τα παιδιά όλα, ήδη κάτι.

Ορίστε, έφτασε η στιγμή, σήμερα μπαίνουν στη μάχη τα δεκαοχτάχρονα παιδιά μας σε όλη τη χώρα, για να το αποδείξουν. Για να αποδείξουν στους εαυτούς τους, αλλά κυρίως σε εμάς, πως μπορούν να γίνουν κάτι. Σε μία μάχη περισσότερο δική μας θα έλεγα… για να τιμήσουμε και να συνεχίσουμε την οικογενειακή παράδοση, για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός μας, για να καυχηθούμε στο γείτονα, για να μπει μία ταμπέλα έξω από ένα γραφείο, για να βγάλουν καλά λεφτά, για να μην πάνε χαμένα τα δικά μας, για να μη γίνουν κομμώτριες και υδραυλικοί, για να ζήσουμε και εμείς μέσα από αυτά...

Σε όλα αυτά τα παιδιά που αντιμετωπίζουν χρόνια προσδοκίες που προέρχονται κυρίως απ' τον ενήλικο κόσμο, που τα πιέζαμε να διακριθούν από μικρά, να μελετούν σκληρά απ΄τα έξι τους για να "πετύχουν", να μάθουν αγγλικά, γερμανικά, ταυτόχρονα με τα ελληνικά - αλλά για τις λέξεις απόρριψη, αποτυχία ούτε λόγος - που μόνο το κρεβάτι τους δε μεταφέραμε στο φροντιστήριο, που τους είπαμε να αναβάλουν την όποια ευχαρίστησή τους, να περιμένουν μέχρι να μεγαλώσουν για να ζήσουν, σε όλα αυτά που χρόνια κόπιασαν για εκείνα και για εμάς....καλή επιτυχία!!!!! Εύχομαι το δικό σας όνειρο παιδιά, μόνο το δικό σας όνειρο να γίνει πραγματικότητα!! Διότι μόνο έτσι θα νιώθετε πλήρεις ως ενήλικες και ευτυχισμένοι. Είστε παιδιά μας όλα σας αξιέπαινα για την πραγματικά σκληρή προσπάθειά σας. Τα σέβη μου!!

Όσο για εσάς αγαπητοί γονείς, για εσάς που κάτσατε και χαϊδέψατε απαλά μαζί τους τα όνειρά τους, εσάς που δεν σας έπιασε υστερία και αρχίσατε να πετάτε laptop και κινητά που οι ίδιοι τους αγοράσατε, που ξενυχτήσατε και ο ύπνος σας πήρε μαζί πάνω στο μαξιλάρι τους, μπράβο!!!!! Σε εσάς που ένα πλατύ χαμόγελο πάνω σε παγωτό χωνάκι τους κερνούσατε κάθε φορά που έφερναν στο σπίτι, όχι έναν υψηλό, μα ένα χαμηλό βαθμό, όχι μια "επιτυχία", μα μια "αποτυχία", συγχαρητήρια!!!

Όλοι ελπίζουμε, όλοι παλεύουμε και κάποιοι πραγματικά στερούμαστε για να πετύχουν τα παιδιά μας κάτι καλύτερο από εμάς. Όλοι οι γονείς έχουμε την ίδια για το μέλλον τους αγωνία, αλλά ας μη γίνει αυτό όπλο στον κρόταφό τους. Τα παιδιά μας είναι ήδη κάτι. Κάτι μάλιστα καλύτερο από εμάς…καλύτεροι άνθρωποι.  

Από τα χρόνια μου μέχρι και σήμερα, βλέπω παιδιά να φοβούνται να γυρίσουν στα σπίτια τους μετά από τα αποτελέσματα, αλλά... καλά θα κάνουμε να θυμηθούμε...σήμερα, να ξαναθυμηθούμε...πως τη μεγαλύτερη χαρά μας την έδωσαν τη μέρα που γεννήθηκαν. Δεν μπορεί αυτό να το ξεχνάμε!!! Ας τα δεχτούμε σαν να 'ναι ήδη όλα όσα μπορούν να γίνουν και ας τους δείξουμε πως είναι καλοδεχούμενα στο σπίτι μας, στον κόσμο, στη ζωή τους... πετύχουν δεν πετύχουν σε μια σχολή.

Εάν μετατραπούν από τέλειοι ήδη άνθρωποι, από χαρούμενα πλασματάκια σε μίζερα, με σκυμμένα κεφάλια ανθρωπάκια, εμείς, θα έχουμε την ευθύνη. Εμείς, που ενώ έχουμε καταλάβει πια, μιλάμε μαζί τους για ευτυχία και ακόμα εννοούμε υλική ευμάρεια, υλικά αγαθά, κοινωνικά αξιώματα και δόξα. Μα...τι γίνεται αλήθεια αν όλα αυτά αποκτηθούν, αλλά μια μέρα απότομα χαθούν; Τους έχουμε διδάξει το πώς να διαχειρίζονται μία μικρή ή μεγάλη ήττα; Εμείς...οι αλάνθαστοι γονείς! 

Ας τα χειροκροτήσουμε όλα! Όχι όταν τελειώσουν οι Πανελλαδικές, μα σήμερα! Ας γίνουν ότι μπορούν κι ότι θελήσουν...ας γίνουν ξυλοκόποι, υδραυλικοί, ζωγράφοι, ποιητές...αρκεί να νιώθουν τα ίδια ευτυχισμένα.
Καλοί μου γονείς, ας θυμήσουμε σήμερα κιόλας στα καμάρια μας την τέχνη της ευτυχίας. Ας τους πούμε πως το μέλλον τους δεν κρίνεται από αυτές τις εξετάσεις και να το εννοούμε όμως.... Ας τους χαρίσουμε το χαμόγελο, το σ' αγαπώ, το χάδι. Κατάματα ας κοιτάξουμε μαζί εκείνη την ηλιαχτίδα...αυτήν που είναι πάντα ικανή να διαλύει σύννεφα και να γεννάει ήλιους. Σχεδόν απ΄το τίποτα, φως δηλαδή, χαρά κι ελπίδα.