Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

To έχεις ακούσει και διαβάσει πολλές φορές.....

το ξέρω……….το θέμα δεν είναι αν πέφτεις, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις και αυτό απαιτεί δύναμη, εσωτερική και εσύ την έχεις και εγώ σε χειροκροτώ. Κάθε φορά που πέφτεις σε χειροκροτώ, τα κατάφερες!! Κάθε φορά που είσαι πεσμένος πάλι σε χειροκροτώ, στα δυο να σταθείς, παλικαρίσια!! Στον ίδιο στίβο είμαστε οπότε οφείλω να σε ενθαρρύνω, γιατί σήμερα είσαι εσύ, αύριο θα είμαι εγώ. Δεν έχουν τέλος αυτές οι πτώσεις και ο δρόμος μετ’ εμποδίων φυσικών και τεχνιτών είναι μακρύς απ’ ότι φαίνεται. Τις κλάψες όμως δεν τις αντέχει κανένας από τους δυο μας πια και όσο για πτώσεις στα μαλακά, δύσκολα ακούω , δεν κάνουμε άλμα εις ύψος ούτε άλμα επί κοντώ, οπότε τις μελανιές, τα σημάδια, τις ουλές δεν τα γλιτώνουμε.  Αν πάλι έχουμε δεχτεί ότι η ζωή είναι ένα σχολείο και ότι όλα γίνονται για έναν σκοπό ή συμφωνούμε με την έκφραση “κάθε εμπόδιο για καλό” ένα μένει, το κάθε εμπόδιο μπροστά μας να το βαφτίζουμε Πρόκληση, Ευκαιρία. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι έχει πόνο όλο αυτό, ψυχικό, σωματικό και η γεύση που σου αφήνει είναι συνήθως πικρή αλλά για σκέψου…..αυτές ακριβώς τις στιγμές που πέφτεις, αυτές που μαζεύεις τα κομμάτια σου και όλη τη θετική σου ενέργεια για να ορθοποδήσεις, να μην είσαι τελείως μόνος. Να έχεις γύρω σου κάποιους, σαν εμάς, εδώ, να σε χειροκροτούν. Γιατί κάθε φορά που σου στέλνω μία ζωντανή εικόνα, ένα ζεστό μήνυμα, δυο λόγια σταράτα, κάθε φορά που σε πειράζω, που σιωπώ, που ουρλιάζω είναι να ξέρεις ένα χειροκρότημα από μένα.  Βρε μόνος σου και μόνη σου το περνάς, το ξέρω, από πού είμαι εγώ από άλλο πλανήτη ή έχω ανακαλύψει τίποτα επιθέματα που αφαιρούν τον πόνο στο δευτερόλεπτο και από γεύσεις ήττας ξέρω καλά, αλλά και από γεύσεις ελευθερίας που σου τις δίνουν οι εκκινήσεις ξανά και ξανά στον ίδιο μέσα στίβο, στην ίδια διαδρομή, άκου με που σου λέω…….Πες μου όμως την αλήθεια, δε βοηθάει αυτή η ομάδα λιγουλάκι; Και μόνο που τα λες έτσι ακριβώς όπως τα νιώθεις, γνωρίζοντας όμως πως κάποιος, έστω και ένας από τους εκατομμύρια ανθρώπους που είναι εδώ σε ακούει, σε βοηθάει, και έτσι να συνεχίσεις, να μας τα λες, μέσα από την ψυχή και έξω από τα δόντια. Εγώ πάντως εμπόδιο ακόμα ένα, δε θα γίνω στη ζωή σου. Είμαι εδώ μόνο για να σε χειροκροτώ και θα μείνω, για όσο τουλάχιστον δε διακρίνω απαξία.
Άντε, ας πάψω να μιλώ για σένα και ας γίνω πιο συγκεκριμένη………….με βοηθάς πολύ, νιώθω μαζί σου μια δύναμη στα πόδια, όπως εκείνη που νιώθω με ένα στυλό και ένα χαρτί στα χέρια και αυτή η πικρή γεύση απ΄τα συνεχή πεσίματα, αλλάζει κάθε φορά που την ψυχή μου μοιράζομαι μαζί σου, μαζί σας. Δε θα πω ότι γίνεται πάντα γλυκιά, αλλά θα πω με βεβαιότητα, ότι συχνά μένω με μία γεύση………γλυκόξινη στο στόμα και όταν προσθέτετε και μέλι, δεν την αλλάζω ούτε με όλα τα βάζα του μπάρμπα Μπεν ούτε με όλες τις γλυκόξινες σάλτσες της Ασίας.

Καλό βράδυ, καλό ξημέρωμα!!!


3 σχόλια:

  1. ....κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ....κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ....κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή